აფორიზმები შოთა რუსთაველის "ვეფხისტყაოსნიდან"(რესურსი გაკვეთილისთვის)

Ребята,это афоризмы Шота Руставели из «Витязя в тигровой шкуре».Можете спокойно подготовиться к уроку.Их много,щёлкните на слово ДАЛЬШЕ,они все откроются перед вами.Щёлкните на книгу и вы узнаете ещё больше об этом гениальном произведении.Успехов вам...
აფორიზმები

*
ავსა კაცსა ავი სიტყვა ურჩევნია სულსა, გულსა.
*
ავსა კარგად ვერვინ შესცვლის, თავსა ახლად ვერვინ იშობს.
*
არ-დავიწყება მოყვრისა აროდეს გვიზამს ზიანსა.
*
არ იცი, ვარდი უეკლოდ არავის მოუკრებიან!

*
არ შეუდრკების ვაჟკაცი კარგი მახვილთა კვეთასა.
*
ასი ათასსა აჯობებს, თუ გამორჩევით მქმნელია.
*
ბინდის გვარია სოფელი, ესე თუნდ ამად ბინდდების,
კოკასა შიგან რაცა სდგას, იგივე წარმოდინდების!
*
ბოროტსა სძლია კეთილმან, არსება მისი გრძელია!
*
გველსა ხვრელით ამოიყვანს ენა ტკბილად მოუბარი.
*
განგებასა ვერვინ შეცვლის, არ-საქმნელი არ იქმნების.
*
გასტეხს ქვასაცა მაგარსა გრდემლი ტყვიისა ლბილისა.
*
გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმის.
*
დიდი ლხინია ჭირთა თქმა, თუ კაცსა მოუხდებოდეს.
*
დგომა მგზავრისა ცთომაა.
*
ვა, სოფელო, რაშიგან ხარ, რას გვაბრუნებ, რა ზნე გჭირსა.
ყოვლი შენი მონდობილი ნიადაგმცა ჩემებრ ტირსა!
სად წაიყვან სადაურსა, სად აღუფხვრი სადით ძირსა?!
მაგრა ღმერთი არ გასწირავს კაცსა, შენგან განაწირსა.
*
ვა, ოქრო მისთა მოყვასთა აროდეს მისცემს ლხენასა,
დღედ სიკვდილამდის სიხარბე შეაქნევს კბილთა ღრჭენასა,
შესდის და გასდის, აკლია, ემდურვის ეტლთა რბენასა,
კვლა აქა სულსა დაუბამს, დაუშლის აღმაფრენასა.
*
ვარდთა და ნეხვთა ვინათგან მზე სწორად მოეფინების,
დიდთა და წვრილთა წყალობა შენმცა ნუ მოგეწყინების!
უხვი ახსნილსა დააბამს, იგი თვით ების, ვინ ების.
უხვად გასცემდი, ზღვათაცა შესდის და გაედინების.
*
ვერ დაიჭირავს სიკვდილსა გზა ვიწრო, ვერცა კლდოვანი;
მისგან ყოველი გასწორდეს, სუსტი და ძალგულოვანი;
ბოლოდ შეყარნეს მიწამან ერთგან მოყმე და მხცოვანი.
სჯობს სიცოცხლესა ნაძრახსა სიკვდილი სახელოვანი!
*
ვგმობ კაცსა აუგიანსა, ცრუსა და ღალატიანსა!
*
ვინ მოყვარესა არ ეძებს, იგი თავისა მტერია.
*
ზოგჯერ თქმა სჯობს არა-თქმასა, ზოგჯერ თქმითაც დაშავდების.
*
თუ თავი შენი შენ გახლავს, ღარიბად არ იხსენები.
*
თქმულა: „სიწყნარე გმობილი სჯობს სიჩქარესა ქებულსა!“
*
თუ ლხინი გვინდა ღმრთისაგან, ჭირიცა შევიწყნაროთა.
*
თუ ყვავი ვარდსა იშოვნის, თავი ბულბული ჰგონია.
*
იგი მიენდოს სოფელსა, ვინცა თავისა მტერია!
*
კარგი რამ მჭირდეს, გიკვიდრეს, კარგი რა საკვირველია!
*
კაცი ცრუ და მოღალატე ხამს ლახვრითა დასაჭრელად.
*
კაცსა ღმერთი არ გასწირავს სოფლისაგან განაწირსა!
*
კაცი ბრძენი ვერ გასწირავს მოყვარესა მოყვარულსა.
*
ლეკვი ლომისა სწორია, ძუ იყოს, თუნდა ხვადია.
*
მკურნალმანცა ვერა ჰკურნოს თავისისა სისხლის მხვრეტსა.
*
მოყვარე მტერი ყოვლისა მტრისაგან უფრო მტერია,
არ მიენდობის გულითა, თუ კაცი მეცნიერია.
*
მიეც გლახაკთა საჭურჭლე, ათავისუფლე მონები!
*
მსგავსი ყველაი მსგავსსა შობს, ესე ბრძენთაგან თქმულია.
*
მას მკურნალმან რაგვარ ჰკურნოს, თუ არ უთხრას, რაცა სჭირდეს!
*
მარგალიტი არვის მიხვდეს უსასყიდლოდ, უვაჭრელად.
*
მტერი მტერსა ვერას ავნებს, რომე კაცი თავსა ივნებს.
*
მაგრა თქმულა: „კარგის მქნელი კაცი ბოლოდ არ წახდების“.
*
მართლად იტყვის მოციქული: „შიში შეიქმს სიყვარულსა“.
*
ნახეთ, თუ ოქრო რასა იქმს, კვერთხი ეშმაკთა ძირისა!
*
ოდეს კაცსა დაეჭიროს, მაშინ უნდა ძმა და თვისი.
*
ოდეს ტურფა გაიეფდეს, აღარა ღირს არცა ჩირად.
*
რასაცა გასცემ შენია, რაც არა, დაკარგულია!
*
რაც არა გწადდეს, იგი ქმენ, ნუ სდევ წადილთა ნებასა.
*
რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქმნების.
*
რაცა საქმე უსამართლო, ღმერთმან ვისმცა შეარჩინა?
*
რაღაა იგი სინათლე, რასაცა ახლავს ბნელია?
*
რა ვარდმან მისი ყვავილი გაახმოს, დაამჭნაროსა,
იგი წავა და სხვა მოვა ტურფასა საბაღნაროსა.
*
სიკვდილამდის ვის მოუკლავს თავი კაცსა გონიერსა,
რა მისჭირდეს, მაშინ უნდა გონებანი გონიერსა!
*
სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა, მერე სულსა.
*
სცთების და სცთების, სიკვდილსა ვინ არ მოელის წამისად.
*
სჯობს უყოლობა კაცისა მომდურავისა ყოლასა.
*
სჯობს სახელისა მოხვეჭა ყოველსა მოსახვეჭელსა.
*
სხვა სხვისა ომსა ბრძენია.
*
უმსგავსო საქმე ყოველი მოკლეა, მით ოხერია.
*
უცებნი მოსრნის მცოდნელთა ცოდნამან, ხელოვნებამან.
*
ქმნა მართლისა სამართლისა ხესა შეიქმს ხმელსა ნედლად.
*
ყოვლი ცრუ და მოღალატე ღმერთსა ჰგმობს და აგრე ცრუობს.
*
ცრუ და მუხთალი სოფელი მიწყივ ავისა მქმნელია.
*
ჭირსა შიგან გამაგრება ასრე უნდა, ვით ქვიტკირსა.
თავისისა ცნობისაგან ჩავარდების კაცი ჭირსა.
*
ხამს მოყვრისათვის სიკვდილი, ესე მე დამიც წესადა.
*
ხამს მოყვარე მოყვრისათვის თავი ჭირსა არ დამრიდად,
გულის მისცეს გულისათვის, სიყვარული გზად და ხიდად.
*
ხამს სტუმარი სასურველი, მასპინძელი მხიარული.
Здесь вы можете прочитать «Витязя в тигровой шкуре» в переводе русского поэта К.Бальмонта
http://balmont.lit-info.ru/balmont/stihi/shota-rustaveli/vityaz.htm